Levenslessen
Blijf op de hoogte en volg Nikkie
19 Maart 2014 | Nederland, Hoogeveen
Ter nagedachtenis aan mijn opa.
Het is vrijdagmiddag, ik kom uit school en plof op mn bed. "pfieuw, weekend." Ik lees de inkomende whatsapp berichten die via wifi mijn mobiel binnen stromen. "Het gaat niet goed met opa" Een bericht van mijn moeder verstuurd in de morgen. Na wat heen en weer geapp, gaan uiteindelijk mijn ouders en Sean Leon richting het westen, naar het ziekenhuis waar mijn opa is opgenomen. Het ging de laatste tijd al niet goed. Opa heeft vaak in het ziekenhuis gelegen maar kwam er altijd weer bovenop. Ik houd moed en hoop dat het dit keer ook zo zal gaan. Gedachten schieten door mijn hoofd: Wat als het dit keer wel ernstig is en het anders afloopt? Toch besluit ik om niet de hele dag in het hostel te blijven wachten op bericht. Ik spreek in de stad af met Caro, een klasgenootje, en samen nemen we de bus naar Umoja. In Umoja aangekomen krijg ik bericht dat mijn ouders inmiddels ook zijn aangekomen bij mijn opa. Ze hebben een gesprek met de arts en ondertussen houdt Sean Leon mij op de hoogte van hoe het gaat. Ik zit in de nieuwe movieshop van Castro die hij die dag heeft geopend. Als kleine verassing geef ik hem een cake maar ik ben er niet bij met mijn gedachten. Castro leest het van mijn gezicht af en stelt voor om de winkel te sluiten en naar zijn huis te gaan. Ik staar voor me uit. Er is een stilte gevallen op whatsapp, geen inkomende berichten meer. Castro en ik lopen naar zijn huis, dan gaat de telefoon. Ik zie dat het mijn vaders nummer is en weet wat er gaat komen. Ik neem op en op dat moment hoor ik alleen mijn moeder het slechte nieuws vertellen. In een waas loop ik over straat terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Op de hoek van de straat sta ik stil en barst ik in huilen uit. Ineens voelt Nederland zo ontzetten ver weg. Ik wou dat ik er bij kon zijn en dat ik de laatste momenten samen met de familie kon meemaken. In plaats daarvan sta ik ergens in Afrika te huilen met een telefoon in mijn hand. Bij Castro's huis aangekomen staar ik een tijdlang wezenloos voor me uit. Castro moet weer terug naar de winkel en ik weet niet hoe lang ik daar zit. Dan begint er opeens van alles tot me door te dringen. Ik moet terug naar Nederland, ik moet een ticket boeken, visum regelen, school afbellen, aaah het begint me al te duizelen als ik er alleen al aan denk. Inmiddels is het donker geworden en de regen komt met bakken uit de hemel. Ik whatsapp wat met vrienden uit Nederland om ze op de hoogte te stellen van wat er is gebeurd. De volgende dag boek ik een vlucht naar Nederland. Dinsdag middernacht vertrek ik en zal die woensdagochtend in Nederland aankomen. Zondagmorgen zal ik dan weer naar Kenia gaan. De immigratiedienst is helaas op zaterdag gesloten dus dat moet dan maar wachten tot maandag. Op maandag ga ik er uit school heen en ze hebben goed nieuws. Ik hoef geen nieuw visum te kopen om Kenia weer in te kunnen omdat ik een studentenvisum heb. Op school en in het hostel vertel ik mijn vrienden dat ik voor een paar dagen naar Nederland zal gaan. "Nikkie wat neem je voor mij mee uit Holland?" Iedereen vraagt het en ik word er gek van. Ik val uit tegen de zoveelste die het vraagt: "Ik ga naar Holland voor een begrafenis, niet om voor jullie te shoppen!" Sorry. Op dat moment was ik te geirriteerd. Maar ik zal mijn koffer volproppen met stroopwafels, speculaas en wat al dan niet om het goed te maken.
En dan is het dinsdagavond. Mijn laatste avondmaal in een restaurant in town. Het voelt raar om ineens zo snel terug te gaan naar Nederland. Ik geniet van de laatste Afrikaanse maal, kokosvis met een bananengerecht. Op de airport zeg ik gehaast gedag omdat de taxichauffeur weer weg moet rijden met zijn auto. In het vliegtuig voel ik me zo moe. Ik val geregeld in slaap en schrik wakker, zijn we er al? In Parijs moet ik overstappen. De Europese kou dringt mijn kleding binnen, jaloers kijk ik naar mensen met winterjassen. Nairobi is in de ochtenden en avonden ook koud maar de kou daar is toch minder indringend. Dan is het laatste uurtje in de lucht van Parijs naar Amsterdam aangebroken. Ik kijk uit mijn raam en ik zie de straatlantaarns de weg verlichten. De zon komt op en ik zie een groene wereld onder mij. Alles ziet er zo gestructureerd uit van boven. Rechte groene weiden, kanalen, wijken. Het vliegtuig begint te dalen en ik zucht. Kenia voelt zo ver weg. Na meer dan 2,5 maand land ik weer op Nederlandse grond maar het voelt alsof ik nooit ben weggeweest. Bij de uitgang staat mijn moeder te wachten. Mijn lieve moeder die altijd trouw op haar kinderen wacht als ze zich eindelijk weer naar hun nest begeven. We drinken cappucinno en ik eet een saucijzenbroodje. In Kenia heb ik zo vaak verlangt naar een cappucino maar hier smaakt het weer zo gewoon. We rijden naar huis en gek genoeg zie ik niet hoe schoon Nederland is vergeleken met Kenia. Ik voel niet hoe glad de weg is en hoe netjes het verkeer is. Ik merk het alleen als ik er diep over nadenk. En toch wil ik het merken. Ik wil blij kunnen zijn met het goede leven in Nederland, ik wil bewust zijn. Maar alles is zo vanzelfsprekend. Thuis neem ik een douche, het water is warm, de straal is hard. Maar het voelt als vanouds. Ik ben de hokjes in Kenia vergeten waar men doucht en tegelijk als wc dient. Geen harde straal. Gewoon koud water over jezelf gooien.
Nu ik aan mijn bureau zit dringen gedachten tot me door. Alles lijkt zo normaal, maar mijn opa is er niet meer. Het leven geeft en het leven neemt. Zo raak je gewend aan Kenia, zo ben je weer in Nederland. Ik wil bewuster leven. Ik wil met bewondering om me heen kijken naar dat wat normaal voor ons is. Ik wil van het leven genieten zo lang het nog kan.
Zaterdag zal mijn opa begraven worden. Ik zal hem ontzettend missen en ik wou dat ik nog gedag kon zeggen. Maar ik hoef geen gedag te zeggen.
Tot weerziens opa.
Liefs,
Nikkie
Het is vrijdagmiddag, ik kom uit school en plof op mn bed. "pfieuw, weekend." Ik lees de inkomende whatsapp berichten die via wifi mijn mobiel binnen stromen. "Het gaat niet goed met opa" Een bericht van mijn moeder verstuurd in de morgen. Na wat heen en weer geapp, gaan uiteindelijk mijn ouders en Sean Leon richting het westen, naar het ziekenhuis waar mijn opa is opgenomen. Het ging de laatste tijd al niet goed. Opa heeft vaak in het ziekenhuis gelegen maar kwam er altijd weer bovenop. Ik houd moed en hoop dat het dit keer ook zo zal gaan. Gedachten schieten door mijn hoofd: Wat als het dit keer wel ernstig is en het anders afloopt? Toch besluit ik om niet de hele dag in het hostel te blijven wachten op bericht. Ik spreek in de stad af met Caro, een klasgenootje, en samen nemen we de bus naar Umoja. In Umoja aangekomen krijg ik bericht dat mijn ouders inmiddels ook zijn aangekomen bij mijn opa. Ze hebben een gesprek met de arts en ondertussen houdt Sean Leon mij op de hoogte van hoe het gaat. Ik zit in de nieuwe movieshop van Castro die hij die dag heeft geopend. Als kleine verassing geef ik hem een cake maar ik ben er niet bij met mijn gedachten. Castro leest het van mijn gezicht af en stelt voor om de winkel te sluiten en naar zijn huis te gaan. Ik staar voor me uit. Er is een stilte gevallen op whatsapp, geen inkomende berichten meer. Castro en ik lopen naar zijn huis, dan gaat de telefoon. Ik zie dat het mijn vaders nummer is en weet wat er gaat komen. Ik neem op en op dat moment hoor ik alleen mijn moeder het slechte nieuws vertellen. In een waas loop ik over straat terwijl de tranen over mijn wangen rollen. Op de hoek van de straat sta ik stil en barst ik in huilen uit. Ineens voelt Nederland zo ontzetten ver weg. Ik wou dat ik er bij kon zijn en dat ik de laatste momenten samen met de familie kon meemaken. In plaats daarvan sta ik ergens in Afrika te huilen met een telefoon in mijn hand. Bij Castro's huis aangekomen staar ik een tijdlang wezenloos voor me uit. Castro moet weer terug naar de winkel en ik weet niet hoe lang ik daar zit. Dan begint er opeens van alles tot me door te dringen. Ik moet terug naar Nederland, ik moet een ticket boeken, visum regelen, school afbellen, aaah het begint me al te duizelen als ik er alleen al aan denk. Inmiddels is het donker geworden en de regen komt met bakken uit de hemel. Ik whatsapp wat met vrienden uit Nederland om ze op de hoogte te stellen van wat er is gebeurd. De volgende dag boek ik een vlucht naar Nederland. Dinsdag middernacht vertrek ik en zal die woensdagochtend in Nederland aankomen. Zondagmorgen zal ik dan weer naar Kenia gaan. De immigratiedienst is helaas op zaterdag gesloten dus dat moet dan maar wachten tot maandag. Op maandag ga ik er uit school heen en ze hebben goed nieuws. Ik hoef geen nieuw visum te kopen om Kenia weer in te kunnen omdat ik een studentenvisum heb. Op school en in het hostel vertel ik mijn vrienden dat ik voor een paar dagen naar Nederland zal gaan. "Nikkie wat neem je voor mij mee uit Holland?" Iedereen vraagt het en ik word er gek van. Ik val uit tegen de zoveelste die het vraagt: "Ik ga naar Holland voor een begrafenis, niet om voor jullie te shoppen!" Sorry. Op dat moment was ik te geirriteerd. Maar ik zal mijn koffer volproppen met stroopwafels, speculaas en wat al dan niet om het goed te maken.
En dan is het dinsdagavond. Mijn laatste avondmaal in een restaurant in town. Het voelt raar om ineens zo snel terug te gaan naar Nederland. Ik geniet van de laatste Afrikaanse maal, kokosvis met een bananengerecht. Op de airport zeg ik gehaast gedag omdat de taxichauffeur weer weg moet rijden met zijn auto. In het vliegtuig voel ik me zo moe. Ik val geregeld in slaap en schrik wakker, zijn we er al? In Parijs moet ik overstappen. De Europese kou dringt mijn kleding binnen, jaloers kijk ik naar mensen met winterjassen. Nairobi is in de ochtenden en avonden ook koud maar de kou daar is toch minder indringend. Dan is het laatste uurtje in de lucht van Parijs naar Amsterdam aangebroken. Ik kijk uit mijn raam en ik zie de straatlantaarns de weg verlichten. De zon komt op en ik zie een groene wereld onder mij. Alles ziet er zo gestructureerd uit van boven. Rechte groene weiden, kanalen, wijken. Het vliegtuig begint te dalen en ik zucht. Kenia voelt zo ver weg. Na meer dan 2,5 maand land ik weer op Nederlandse grond maar het voelt alsof ik nooit ben weggeweest. Bij de uitgang staat mijn moeder te wachten. Mijn lieve moeder die altijd trouw op haar kinderen wacht als ze zich eindelijk weer naar hun nest begeven. We drinken cappucinno en ik eet een saucijzenbroodje. In Kenia heb ik zo vaak verlangt naar een cappucino maar hier smaakt het weer zo gewoon. We rijden naar huis en gek genoeg zie ik niet hoe schoon Nederland is vergeleken met Kenia. Ik voel niet hoe glad de weg is en hoe netjes het verkeer is. Ik merk het alleen als ik er diep over nadenk. En toch wil ik het merken. Ik wil blij kunnen zijn met het goede leven in Nederland, ik wil bewust zijn. Maar alles is zo vanzelfsprekend. Thuis neem ik een douche, het water is warm, de straal is hard. Maar het voelt als vanouds. Ik ben de hokjes in Kenia vergeten waar men doucht en tegelijk als wc dient. Geen harde straal. Gewoon koud water over jezelf gooien.
Nu ik aan mijn bureau zit dringen gedachten tot me door. Alles lijkt zo normaal, maar mijn opa is er niet meer. Het leven geeft en het leven neemt. Zo raak je gewend aan Kenia, zo ben je weer in Nederland. Ik wil bewuster leven. Ik wil met bewondering om me heen kijken naar dat wat normaal voor ons is. Ik wil van het leven genieten zo lang het nog kan.
Zaterdag zal mijn opa begraven worden. Ik zal hem ontzettend missen en ik wou dat ik nog gedag kon zeggen. Maar ik hoef geen gedag te zeggen.
Tot weerziens opa.
Liefs,
Nikkie
-
19 Maart 2014 - 17:31
Mama:
Ah Nikkie.... Ik moest even slikken. Love you, meisje. Ben blij dat je veilig bent teruggekomen en nu samem met ons bent. :-*
-
19 Maart 2014 - 17:31
Michiel Zandstra:
Hi Nikkie,
Gecondoleerd met het overlijden van je opa. Goed dat je nu bij je familie kunt zijn.
Bijzonder slot van je verhaal. Verschillende werelden waar verschillende dingen 'normaal' zijn.
Gods zegen voor jou en je familie de komende tijd.
-
19 Maart 2014 - 17:42
Thijs Veening:
sterkte nikkie! mooi dat je zo snel en veilig weer bij je familie bent gekomen.
God Zijn nabijheid bid ik jou en je familie toe.
-
19 Maart 2014 - 18:00
Marianne:
Mooi geschreven, hoewel de situatie totaal niet mooi is. Gecondoleerd met je opa en sterkte op de begrafenis. Hoop dat je een beetje kunt genieten van Nederland en de familie om je heen, hoewel de situatie daar misschien niet zo naar is..
Lfs, Mx. -
19 Maart 2014 - 18:01
Marjolein:
Jeetje Nikkie ik heb tranen in mn ogen..
Fijn dat je nu weer thuis bent bij je ouders en broertjes!
Ik hoop dat je een goede tijd hebt weer in Nederland en dat je weer 'opgeladen' en met frisse moed terug kunt gaan naar Kenia.
Kus, Marjolein
-
19 Maart 2014 - 18:19
Dianne:
Heel veel sterkte! -
19 Maart 2014 - 18:38
Paps:
Lieve Nikkie,
Deze dagen zijn zo raar geweest, nog oude foto's uit de schoenendozen gekeken naar opa en de kinderen en kleinkinderen. Het is kostbaar, die herinneringen. Hoe hij samen met Maarten op de bank zit te lezen en hoe hij jou heeft gewiegd in zijn armen en hij blij was omdat jij zo op oma leek. Oma was immers voor je geboorte ook heengegaan.
De herinnering aan opa zien wij ook in jullie terug. Ik waardeer hoe jij zo met hem optrok en jij wist altijd zijn gevoelig snaar te raken (bijv. samen in Portugal zijn in zwembad/sauna terwijl wij geen zin erin hadden), maar jij ging...samen om hem ook gezelschap te geven en omdat jij weet dat hij ook leuk vond om met zijn kleindochter te zijn. Jij had ook een bijzondere plek gekregen in zijn hart!
Dank je wel, Nik. Je bent kostbaar. Ik houd van je.
Paps. -
19 Maart 2014 - 20:14
Kleine Broertje:
Hai Nikke,
Weer een mooi verslag, wat kun je toch goed schrijven :)
Ik ben wel blij dat je nu veilig thuis bent. (wel sneller dan gedacht)
Opa was een hele lieve opa en het was altijd leuk om met hem uit eten te gaan, denk aan Kota Radja hihi :)
Fijn dat je nu bij ons bent!
Welkom in Holland (al is het maar voor even)
Groetjes
Seantje -
20 Maart 2014 - 07:32
Joop Muis:
Hallo Nikkie,
Jij had een bijzondere band met je opa zie ik wel. Gecondoleerd met het verlies. Gelukkig is het geen afscheid voor altijd. De Heer is onze hoop voor eeuwig.
Ik heb echt bewondering voor de manier waarop je jouw gevoelens kan beschrijven. Dat is een bijzonder talent wat je beslist moet blijven gebruiken. (ook zonder sterfgevallen in de familie).
Groeten en Gods zegen
Joop Muis -
20 Maart 2014 - 07:47
Manon:
Mooi blog nikkie! Mooi geschreven.
Geniet van de dagen met de familie om je heen,
Ook al is de reden dat je in NL bent niet leuk.
Sterkte en liefs Manon -
20 Maart 2014 - 09:23
Willeke:
Allereerst gecondoleerd met het sterven van je opa, Nikki!
Ik moet ook even slikken, je opa missen zonder dat je afscheid kon nemen...
Een verslag recht uit je hart!
Fijn dat je nu wel in Nederland bij je familie kunt zijn!
Geniet van deze paar dagen!
Blezz, Willeke -
20 Maart 2014 - 09:36
Caroline:
Ha Nikkie,
Wat bijzonder dat je je verdriet , vragen, gevoelens zo mooi in woorden kan omschrijven! God geeft je dat als een kado.....
Voor jou en jullie gezin een heel bemoedigende tijd toegebeden.
Sterkte en de vrede van de Heer voor jullie!
Caroline -
20 Maart 2014 - 11:40
Opa En Oma Versteeg:
Lieve Nikkie,
Je verhaal met bewondering gelezen! Heel goed weergegeven hoe je de dingen ervaart!!
We hopen je zaterdag te zien en te omhelzen, en met jullie het verdriet om opa The te delen!
Liefs, opa en oma V.
-
20 Maart 2014 - 20:17
Humphrey:
Fijn dat je je verhaal, je emotie.... Deelt. Je krijgt een warme knuffel "satuhati"
Onze medeleven met het verlies van je opa, aan je ouders en de rest van de family. In bijzonder aan jouw.
R.I.P.
Godspeed
-
21 Maart 2014 - 11:08
Rachel:
Lieve Nikkie,
Ontroerend. Wat maak je veel mee in één week. En wat heb je je gevoelens mooi verwoord.
Ik wens jullie een goede tijd deze dagen. Waarin jullie op een mooie manier afscheid kunnen nemen van opa The.
Lieve groeten uit Culemborg.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
