Vierde maand

Hoi allemaal,

Het is alweer een maand geleden sinds mijn laatste update dus tijd voor een nieuw blog. Ik ben nu vier maanden in Kenia en dat is de langste periode die ik hier ooit heb gespendeerd. Ik moet zeggen dat ik de nieuwigheid er nu wel van af is en ik een beetje in een sleur zit. Het is ook anders dan de vorige keren omdat ik toen meer tijd had voor leuke toeristische dingen maar nu vooral met school bezig ben. En ik zie nu ook wel de negatieve kanten aan Kenia. Het is bijvoorbeeld moeilijk om mensen te vertrouwen want ze zijn niet direct zoals Nederlanders. Dus je weet nooit of ze nu de waarheid zeggen of jou niet pijn willen doen en daarom maar een sociaal wenselijk antwoord geven. Ook zijn Kenianen makkelijk in het uitlenen van spullen maar op school is dat wel eens irritant want iedereen komt naar je toe om te vragen of ze iets van je mogen lenen. Verschillende keren is het gebeurd dat je het dan niet terug krijgt of het is kapot. Maar ja, aan de andere kant vraag ik hen nu ook vaak om spullen. En dan natuurlijk de beruchte Afrikaanse timing... Onze theorieles begint ron 8:15 en meestal zijn we om 9:30 klaar. Vanaf dan kun je beginnen met je klanten maar voordat die er zijn ben je zo 1,5 - 2 uur verder ook al benadruk je nog zo erg dat ze op tijd moeten komen want om 13uur moeten we de klas verlaten. Ach ja, sommige dingen zullen wel nooit veranderen. En de vraag is of het belangrijk is om het te veranderen want soms heeft het ook wel z'n charme. Het gehaaste gevoel dat je vaak in Nederland hebt, bestaat hier niet. Toch zijn Nairobianen nog vrij punctueel vergeleken met de rest van Kenia. Zo staan mensen die uit het kustgebied komen erom bekend alles nog veel rustiger aan te doen. Alleen al aan de manier van lopen kun je ze opmerken want ze sjokken echt heel langzaam haha! Maar ik denk dat het vooral komt omdat het aan de kust heet is en als je daar snel gaat lopen zweet je alleen maar meer.

Voor het paasweekend had ik het dus wel een beetje gehad met school. Het is een uitdaging om elke dag weer klanten te vinden en soms lukt dat dan ook niet. Gelukkig was daar dan eindelijk het paasweekend en mijn enige vakantietje. Ik had echt dringend de behoefte om uit Nairobi te gaan. Donderdagmiddag was het dan zover. Ik had met Castro afgesproken om vakantie te vieren maar we wisten niet precies wat. Tijdens de vakanties in Kenia vindt er een volksverhuizing plaats waarbij grote getalen naar hun familie reizen in rural area. Niemand heeft zijn ' roots' in Nairobi, tenzij je Masai bent en dit vroeger het weiland was waar jij je koeien liet grazen. Ik denk dat het vooral mijn generatie is, die geboren is in Nairobi maar alsnog familie heeft upcountry. Waar precies in Kenia hangt af van je stam. Op donderdagmiddag besloten Castro en ik deel te nemen aan de volksverhuizing. We liepen naar het centrum waar de matatus vertrokken naar upcountrey. We besloten om naar Nanyuki te gaan. Dit is een stadje dichtbij Mount Kenya en hier heeft Castro de helft van zijn leven gewoond dus we zouden in ieder geval vrienden en kennissen achter de hand hebben mocht er iets misgaan. De reis was nog maar net begonnen of ik zag echt het meest shocking ongeval ooit. Het hostel waar ik verblijf ligt nabij een snelweg maar iedereen steekt deze snelweg over. Er zijn wel bruggen maar mensen hebben geen zin om daarvoor om te lopen. Super gevaarlijk, al moet ik toegeven dat ik het ook deed. We reden dus over die snelweg en er was een file omdat er een ongeval was gebeurd. Ik, nieuwschierig als ik was, keek natuurlijk wat er aan de hand was maar dat had ik beter niet kunnen doen want er lag een jongetje op de straat in een plas bloed. Echt zo zielig en erg! Hij wilde denk ik ook oversteken maar hij werd geraakt door een matatu. Gelukkig kwamen wij wel veilig aan op de plaats van bestemming. Nanyuki was heel leuk maar koud! Hier hebben we plaatsen bezocht waar Castro vroeger woonde, naar school ging en naar de kerk ging. Ook hebben we een tocht gemaakt achterop een motor van een Masai en hij nam ons mee naar een masaidorp en naar zijn eigen huis (hut). Toen ik naar binnen ging was ik best verbaasd hoe groot het eigenlijk is. Ze hadden een kookgedeelte, en 2 slaapkamers. Er stond zelfs een 2persoonsbed. Onderweg zagen we antelopes en zebra's en natuurlijk de geiten en koeien die de Masai hoeden. Het landschap is zo uitgestrekt, het was echt het ultieme gevoel van vrijheid. Maar de masai moeten heel ver lopen voor water, ze kunnen het ook van een mannetje kopen die water met ezels brengt maar alsnog is het maar heel weinig water, een minitankje. Ook als ze boodschappen willen doen moeten ze kilometers lopen. Helaas heb ik niet een traditionele masaiwarrior gezien maar die zijn meestal op jacht en als ze het dier hebben gevangen, drinken ze het bloed.
In Nanyuki zijn ook heel veel Britse soldaten omdat zij hun legerbasis daar hebben. Deze Britse militairen vallen nog wel eens voor de Afrikaanse schoonheid en zo zijn er in Nanyuki Masai kinderen die eruit zien als blanken.
Op zaterdag reisden we weer terug naar de grote stinkstad waarvan iedereen denkt dat het de gouden toekomst is maar waarvan ik denk dat mensen maar beter in hun rural area kunnen blijven omdat ze daar in ieder geval vrijheid, blijheid en de schoonheid van de natuur hebben. Misschien voor mij makkelijk spreken want natuurlijk is stroom, water, shoppingmalls en het snelle stadsleven voor de meesten hemel op aarde. Anyways back in the city.

Een meisje van mijn hostel vroeg mij eens of ik Nederlands was want ze heeft een tante die met een Nederlander is getrouwd en ze wil dat haar kinderen Nederlands leren. Ze bood aan om me naar hen toe te brengen zodat we konden kijken wat de mogelijkheden waren. Ik had hier eigenlijk geen zin in maar na lang uitstellen zijn we gister gegaan. En nu ben ik echt heel blij dat ik ben gegaan! Eindelijk weer even Nederlands praten en ik kreeg een tosti. Wow ik heb gesmolten kaas echt gemist. Ze hebben 3 kinderen en ik ga 2 meisjes van 3 en 4 helpen met Nederlands een uurtje per week op zaterdagmorgen. De moeder is Keniaans en de vader is Nederlands, de kinderen zien er dus super cute uit. Aankomende zaterdag ga ik beginnen en ik heb er zin in.

En dan nog het leukste vooruitzicht: Mijn moeder komt over 2 weken aaaaahh!! Echt super veel zin in.
Dit blog doet jullie misschien denken dat ik heel depressief en lonely hier ben maar dat valt ook wel mee hoor ;) Het is nu meer mijn normale leven geworden met dus ook z'n ups en downs.Gelukkig heeft mijn vakantietje me goed gedaan en vol frisse moed gaan we weer verder met het vinden van klanten.

Ik hoop dat jullie ook een mooi Pasen hebben gehad.
Liefs,
Nikkie